Verslag door Ingrid Hissink
De maandelijkse winter teamtraining voor de divisie dames vond op 15 februari in Amsterdam plaats. Eerst de clubtraining in het Sloterparkbad, Iris had de Wattworks locatie van haar werkgever geconfisqueerd en het Westerpark lag ernaast. Alles bij de hand voor de Dolfijn triatletes.
Daar waar normaal bij de zwemtraining op zaterdag de dameskleedkamer een oase van rust is om rustig het weekend in de glijden was het vandaag een drukke babbelbox. 16 meiden gaven acte de présence. Jean Philippe bleef gelukkig geduldig en vriendelijk glimlachend pogingen doen aandacht te krijgen voor zijn training. Bij Wattworks mochten we om 12 uur aanschuiven voor de lunch. Altijd gezellig met zoveel sportieve en ambitieuze dames.
De trainingsdoelen voor het aankomend seizoen werden al snel gedeeld. 2020 lijkt voor meerdere dames in het teken te staan van uitdagende halve en hele Ironmans met zelfs Kona-ambities. Voor Marijke, Mareille en Paulina betekent dat een extra uitdaging om de 3 (ere, eerste en tweede) divisies goed te bezetten. De strategie voor competitieseizoen 2020 gaat een gezamenlijk sessie ‘zelfsturende teams’ worden om alle wedstrijdconcepten voor het komend seizoen tactisch en met het sterkst beschikbare team in te vullen. Talent genoeg aanwezig!
Tijd voor een solide warming up: een heldere instructie van Iris op de high-tech technogym fietsen en een parcoursverkenning door het Westerpark. Ondertussen kregen we een bidon van Tri2one uitgereikt. Hylke Sietzema spant zich dit seizoen in om in zijn endless pool persoonlijke zwemanalyses aan de divisiedames te geven. Menigeen is daar razend enthousiast over.
En toen ging de race modus aan voor de Run Bike Run. 2,5 km lopen, 40 minuten een berg op fietsen en tot slot weer 2,5km lopen. Bij de eerste loopronde door het Westerpark bleef de groep nog goed bij elkaar en eindigde de 2,5 km in een massasprint. Ik kon dat vanuit de achterhoede prima observeren.
De scheiding van de markt ontstond bij het fietsen. Je moest zelf je tempo en frequentie bepalen om 12 km bergop te fietsen. Het stijgingspercentage liep op naar 12%. Geconcentreerd bepaalde een ieder haar eigen tactiek. Onder de eredivisie dames bevinden zich veruit de sterkste fietsters maar Marijke kwam ook dichtbij en liet menig jonge dame haar hielen zien! Iris had ons achteraf een mooie wortel voorgehouden omdat met de afdaling in het vooruitzicht de 40 minuten voorbij waren.
Het laatste onderdeel was weer het rondje van 2,5km door het Westerpark. Inmiddels was het daar druk met wandelaars en fietsers omdat de buitentemperatuur lekker was opgelopen voor een februaridag. We gingen gezamenlijk van start en de groep viel sneller uit elkaar dan bij de eerste run. Ik kon lekker meekomen met een groepje en zocht naar adem en ritme en een positie uit de wind achter Marlene de Boer. Dat ging soepel en viel me alles mee. We passeerden Marcel Moerkerk die naast zijn eigen sportieve bezigheden ons ook aanmoedigde. Ik kon zelfs nog een eindsprintje inzetten. Bij de finish heb ik Marlene hartelijk bedankt voor het hazen. Terloops vroeg ik in welke hartslagzone ze had gelopen: zone 1… ik had in zone 4-5 gelopen…. Aardig als ze is voegde ze nog toe: nou ja… hoog in zone 1.
Ik stond meteen weer met beide benen op de grond. Maar bij het napraten wist ik weer waarom triathlon zo leuk is. Het is een relatief kleine sport waardoor je samen met toppers kunt trainen en starten. Ieder haalt eruit wat voor hem of haar belangrijk is. Of dat nu op het hoogste competitie niveau voor de prijzen is of een sportieve ‘way of life’ Met dank aan Wattworks en Tri2one, ik heb in ieder geval genoten van deze uitstekend georganiseerde teamdag!
