Door Wouter Dijkshoorn
Ik vind het ieder jaar weer spannend, de eerste triathlon van het seizoen. Enerzijds omdat het toch echt anders is dan een training, anderzijds ben ik benieuwd of de trainingen van de winter vruchten heeft afgeworpen. Iedere winter maak ik weer een bewuste keuze om het (iets) anders te doen dan het jaar ervoor. Ook deze winter heb ik dat gedaan, en misschien wel iets extremer dan anders…
Sinds de Damloop (september 2018) ben ik geblesseerd geweest aan mijn rug/bil. Sindsdien kon ik weinig hardlopen, fietsen en zwemmen lukte wel. Tot eigenlijk de Bosbaan triathlon had ik na iedere hardlooptraining reactie. Daarom ben ik in de winter 4-6x per week gaan zwemmen, 1x per 1-2 weken een MTB tocht van minimaal 4 uur, 3x per week op en neer naar het AMC met de MTB (120km per week), 1x een Wattbike training met het team en daarnaast zeer beperkt lopen. Het meest heb ik genoten van de MTB tochten die ik heb gedaan. Vaak met mijn broers, soms met mijn teamgenoten, maar altijd thuiskomen met veel modder in mijn gezicht, heerlijk! Daarnaast heeft de fietsvakantie naar Thailand ook zeker bijgedragen aan het gemiddelde van 43,5 km/u tijdens de Bosbaan triathlon. Ik heb nooit vaker aan afstappen gedacht dan tijdens de super steile klimmetjes in Thailand. Achteraf was het geweldig!!
Terugkomend bij de Bosbaan, een mooi zonnige dag met koud water. Ik had nog geen open water training gedaan. Ik ben een koukleun en had echt geen zin in trainen in open water. Racen wel, gewoon rammen en dan komt het vast goed. Na de eerste heat (zelf deed ik de laatste heat) stond er een super scherpe tijd door een Hongaar met een ITU verleden werd mij verteld. Spannend, maar dat motiveerde me des te meer om niet alleen tijdens het zwemmen het onderste uit de kan te halen, maar ook tijdens het fietsen en lopen. Zwemmen ging goed. Ik kwam ruim achter mijn teamgenoot Jeffrey het water uit, maar hij zit in het zwembad tijdens zijn warming up al boven mijn wedstrijdtempo… Net op de fiets wist ik hem en een andere eredivisie concurrent in te halen. Langs de bosbaan hield ik mij netjes aan mijn vermogensmeter. Dat is het enige onderdeel waar ik de cijfertjes in de gaten houd. Als het rond de 300 watt blijft, dan zit ik goed. Het ging verdacht makkelijk. Blijkbaar kan een weekje kwakkelen en weinig sporten een ideale tapering zijn! Met een vlotte wissel naar het lopen was het nog 5k afzien. Gelukkig hoorde ik na 3k lopen via de speaker dat ik na het fietsen 1:20 min voorsprong had op de Hongaar. Toen had ik wel het vertrouwen dat de winst binnen handbereik was!
Na het podiumbezoek sprak ik de Hongaar, András Czigány, of hij zin had om eens bij ons mee te trainen. Een week later stonden we samen aan de start van de eerste competitiewedstrijd. Toen was hij mij de baas 🙂
Op naar een mooi triathlonseizoen!
