Hoewel er in de winter geen triatlons zijn wordt er wel samen gesport! Niet alleen bij trainingen, maar ook in wedstrijdverband. 19/20 januari was de eerste hardloopwedstrijd in de serie Rondje Mokum. Leuke wedstrijdjes georganiseerd door de verschillende atletiekverenigingen van Amsterdam. Dit keer de Vondelparkloop met onderdelen op zaterdagavond, zondagochtend en -middag. Ik deed zelf mee aan de 10k om 13:00u. Een groep dames uit de divisie had afgesproken gezamenlijk om 11:00uur aan de de wedstrijdloop mee te doen en weer wat andere Dolfijnen schitterden op zaterdagavond bij “Light the Night”
Het weer zat mee. Hoewel koud was er geen wind of neerslag. Perfect loopweer dus.
Aan de start
Trappelend van ongeduld en van de kou stond ik aan de start met Mònica, Maikel en Jelle. Ik voelde gezonde wedstrijdspanning, maar had me geen doel gesteld. Dat had ik namelijk twee keer eerder wel gedaan op deze afstand en toen was het ruimschoots niet gelukt. Daar was ik dus wel klaar mee. Maar toch. Het zou mooi zijn als ik mijn PR hier zou kunnen verbeteren. Eerst maar eens kijken hoe de eerste kilometers gaan en dan ofwel lekker uitlopen of het gas erop houden. De rest van de groep zijn veel betere lopers dan ik, dus die waren snel uit het oog na de start. Daniëlle was zo aardig om op haar weg naar huis de eerste kilometer met me mee te fietsen en me wat coachende woorden toe te spreken. “Zoek iemand op waar je bij kan blijven”. Dat was de gouden tip, want na 1,5 kilometer had ik inderdaad 2 lopers gevonden die precies het tempo liepen dat ik met flink wat moeite net aankon. Eigenlijk net iets te hard dus, maar ik dacht ik kijk wel hoelang ik het volhoud. Dat ging tot en met kilometer 5 goed. We kwamen toen aan bij de waterpost. Die had ik de eerste keer overgeslagen, maar de tweede keer wilde ik toch een bekertje. Door onhandig gehannes van me met meer water in mijn gezicht dan in mijn mond was het tempo er even uit en was ik mijn pacers kwijt. Ik zag ze nog wel, maar er weer naar toe lopen lukte niet meer. Damn. Inmiddels was ik ook aan het rekenen geslagen en tot de conclusie gekomen dat ik onder mijn PR aan het lopen was. Dat zag er goed uit. Gas erop houden dus, niet verslappen nu. Dit is een kans om dat PR flink aan te scherpen. Maar het werd zwaar, heel zwaar.
Dolfijnen Power
En toen kwam de kracht van de Dolfijn die me vleugels gaf in de laatste kilometers. Daar stond Mi-Sook langs de kant en ik hoorde Pieter, Marieke en Wouter en Iris en nog vele andere Dolfijnen. En allemaal riepen ze: “Kom op Eric!” Dat geeft de burger moed. Zoveel mensen die de moeite nemen om me aan te moedigen die mag ik niet teleurstellen! Tandje erbij dus! Na er nog een eindsprint uitgeperst te hebben kwam deze Dolfijn apetrots over de finish! 2 minuten van mijn PR afgesnoept! Lekker hoor! Met grote dank aan alle aanmoedigers, coach Daan en de baantrainingen op woensdag. Mijn tip: draag altijd je Dolfijnkleding. Dat levert je aanmoedigingen op en kan zomaar tot dat felbegeerde nieuwe PR leiden!
Eric Mathijssen
