Door Yvonne Val
’s Nachts werd ik wakker met pijn in mijn buik. Hoezo zenuwachtig? Waar maak je je druk om? Nou, vandaag is mijn eerste triatlon van 2019. Best spannend, toch?
Dit wordt mijn 2e seizoen en van de winter heb ik hard getraind. Ik ben benieuwd of dit zich gaat uitbetalen in een knappe tijd. Mijn doelstelling voor dit jaar is 1.39.00 op de Bosbaan in september.
Als voorbereiding ga ik 20 minuten infietsen op mijn Tacx en dan ontbijten met een flinke bak havermout. Mijn spullen staan allemaal klaar. Gisteren mijn checklist helemaal afgevinkt, dus wat dat betreft kan er niks misgaan. Totdat ik al een stukje onderweg ben richting Almere en mijn man me belt: “Schat, er staat hier nog een rose tasje”. Oeps, dat is dus mijn eten en drinken voor vandaag. Snel omgekeerd en mijn tasje opgehaald.
Gelukkig heb ik tijd zat, want ik ga altijd veel te vroeg weg. Ook de voorspelde wegwerkzaamheden en bijbehorende vertraging zorgen ervoor dat ik nog vroeger weg wil. Om 10.15 parkeer ik mijn auto in Almere Haven. Nog steeds tijd zat, ik moet starten om 13.30 uur.
Op mijn gemakkie wandel ik naar de registratietent en haal mijn startnummer op. Dan ga ik naar de wisselzone en neem alles in mij op, zodat er straks niets fout kan gaan. Het knalgele urinoir is een mooi richtpunt om mijn fiets terug te kunnen vinden.
Weer terug naar de auto om mijn spullen in orde te maken. Terwijl ik mijn stickers aan het plakken ben, hoor ik ineens mijn naam. Ellen, Elise en Mi-Sook zijn ook gearriveerd het is inmiddels 12.00 uur. Ik eet van mijn zelfgemaakte havermoutrepen en drink wat water. Dan op naar de wisselzone om mijn spullen te installeren.
In de wisselzone zijn nog meer Dolfijntjes. Snel nog even een foto gemaakt.
Ik zag erg op tegen het zwemmen, want het water was met 13,5 graden nog heeeel koud. Gelukkig viel het met de kou erg mee, maar met een beslagen brilletje zie je weinig. Regelmatig moest ik stoppen om te kijken waar ik gebleven was. Op een gegeven moment zag ik allemaal basaltblokken onder mij. Nu zat ik zowat op de dijk. Mijn Garmin wist me zelfs te vertellen dat ik over de dijk was gekropen. Zo erg was het gelukkig niet!
We moesten een flink stuk lopen naar de wisselzone. De bovenkant van mijn wetsuit had ik verrassend snel uit. Maar toen moest in de wisselzone de rest nog. Laten we het erop houden, dat dat niet zo vloeiend ging.
Nu ging het dan echt beginnen. Ik had me voorgenomen om tijdens het fietsen en lopen zoveel mogelijk voluit te gaan. Dat is voor mij nog wel een dingetje, omdat ik bang ben om over mijn grenzen te gaan. Het zou erg sneu zijn, als ik over de finish kom en gereanimeerd moet worden, toch?
Het fietsen begon erg lekker, het eerste stuk wind mee ging ik met een vaartje van 30+ km over de dijk. Dat beloofde veel goeds. Totdat ik na het keerpunt de wind tegen kreeg en ook nog een heuveltje moest bedwingen. Onderweg geprobeerd mijn bidon met sportdrank leeg te krijgen en gesnoept van mijn havermoutreepjes, zodat ik voldoende binnen had voor het lopen.
De wissel naar het lopen verliep soepel. De eerste km liep ik voor mijn doen erg snel, maar toen kreeg ik hele zware benen en mijn hartslag bereikte ongekende hoogtes. Na het laatste klimmetje tegen de dijk op kon ik naar de finish waar ik werd opgewacht door een paar Dolfijntjes. Zo lief, dat ze op me hadden gewacht!
Met een tijd van 1.44.27 kan ik niet meer dan tevreden zijn. Ik heb nog het hele seizoen om naar die 1.39.00 toe te werken. Toch was ik niet helemaal tevreden.
De ervaren triatleten zullen mij direct een aantal verbeterpunten kunnen noemen (graag!), als ze mijn verhaal lezen. Toen ik ging evalueren heb ik deze zelf gevonden:
Ik moet snelle koolhydraten nemen. Havermout is niet echt een goed idee voor en tijdens een triatlon.
Ik moet voorkomen dat mijn zwembrilletje beslaat
Ik moet nog meer oefenen met het snel uittrekken van mijn wetsuit
Zo fijn dit, ik heb nog mogelijkheden om me te verbeteren!
