Zoals de infame Romeinse sportfilosoof Jodocus Quagghus schreef in 21 voor Christus: “Al het goede, overigens net als al het slechte, komt in drieën: transformatio – consolidatio – aemulatio” (vertaling door professor Emminkmeijer). En hoewel hij deze bespiegeling deed naar aanleiding van een heel andere sport, namelijk het vechten met leeuwen en gladiatoren in het Colosseum, gelden zijn wetten nu nog steeds, ook voor mij, de blijmoedige triatleet.
In augustus 2014 deed ik in Louisville, Kentucky, mee aan mijn eerste triathlon. Het was een helse dag waarop ik met veel plezier terugkijk. Mijn eindtijd, 13 uur en 5 minuten is de moeite van het vermelden niet waard. Waar het hier om gaat is dat ik in het jaar dat vooraf ging aan deze wedstrijd, veranderde van een kort aangebonden zaalvoetballer in een blijmoedige triatleet: transformatio.
In het jaar daarna trainde ik voor de triatlon in Vichy, die ik op 30 augustus 2015 voltooide in een tijd die er weer niet toe doet: 12 uur 53 minuten: consolidatio. Consolideren is niet zomaar hetzelfde nog eens doen. De neiging is namelijk groot om na afloop van de eerste triatlon in een moeras van vergetelheid, lamlendigheid en algehele lethargie te verzinken. Aan de drank te gaan. Een andere hobby, wat dichter bij huis, te verkiezen boven nog een dag trainen. We kennen allemaal de voorbeelden van triatleten die ineens een hond namen na hun eerste triatlon, verstrooiing zochten op de nieuwe wandelweg, uren in het water tuurden terwijl de hond mistroostig nog eens tegen een eenzame lantaarnpaal piste. Consolidatio betekent: dit niet doen, maar je schouders rechten en er nog een jaar voor gaan, in weerwil van de smeekbeden van het thuisfront.
In 2016 gaf ik gehoor aan deze smeekbeden en deed ik helemaal niets. Ik werd voorzitter van mijn club, de Dolfijn, rookte sigaren, dronk whisky en leidde een in veler ogen liederlijk leven waarin mijn werk op de eerste plaats kwam. Nathalie en ik deden wel eens een wandelingetje en dat was het dan qua beweging.
2017 Wordt het jaar van de derde stap: aemulatio. En dit wordt spannend. Om mijzelf wezenlijk te verbeteren, moet ik namelijk iets anders gaan doen, anders kijken naar de werkelijkheid, waarvan mijn ingedutte lichaam een onbeduidend onderdeel is. Tot nu toe benaderde ik een iron man als een “dagje uit”, een lang dagje, daar niet van, maar meer was het niet. Als ik mijzelf wil verbeteren, moet ik de triatlon echter gaan benaderen als een sport!
In dit blog zal ik mijn voortgang weer bijhouden, zal ik nietsontziend eerlijk verslag doen van mijn strijd om mijzelf opnieuw uit te vinden. Ik ben onderweg naar Vichy, in het laatste weekend van augustus 2017.
