Triatleten worden weleens verweten op een haast autistische wijze hun sport te beleven. Als enig kind was ik gewend alles op eigen wijze te doen en in triathlon vond ik een sport waar ik dat in het begin van deze eeuw in optima forma kon toepassen. Ik werd geen lid van een triathlonvereniging en ging op eigen houtje naar wedstrijden.
Sinds 2012 staan de Teamcompetities Triathlon op de NTB kalender. Triathlon als teamsport. Dat was even wennen voor iedereen. Waar het voor de rest van de sportwereld doodnormaal was om samen te trainen en samen wedstrijden af te leggen, was dit niet het geval binnen triathlon. Ik had bijvoorbeeld nauwelijks contact met andere triatleten. Wilbert Grooters uit ons team bijvoorbeeld kende ik al jaren van gezicht, maar hij had mij nooit herkend bij regionale wedstrijden (waar hij vaak 1e werd). Dat lag zeker niet alleen aan Wilbert of triatleten in het algemeen, maar ook hoe de wedstrijden waren georganiseerd en een paar wijzen realiseerden zich dat bij de NTB gelukkig.
Een teamsport moest het worden. Een super idee, maar het huidige aantal teams in de Eredivisie dat samen traint is nog niet eens 20%. In de praktijk worden teams (zeker die vooraan eindigen) samengesteld uit individuen die vanuit alle windrichtingen naar wedstrijden afreizen om daar als ’team’ op de winnende foto te gaan. Om vervolgens met eigen vervoer te vertrekken richting Enschede, Eindhoven of Sint-Job-in-’t-Goor.
Eigenlijk een rare situatie, want de beste amateur zwemteams, atletiekteams of wielerteams van Nederland trainen samen. Ik ben blij dat onze herenselectie wel structureel samen traint richting de Eredivisie en 1eDivisie wedstrijden.
Uiteraard is dat niet vanzelf tot stand gekomen. Immers hebben we te maken met die eigenwijze triatleten die het al druk genoeg hebben met drie sporten. Toch is het bij De Dolfijn gelukt om een groep heren op structurele basis met elkaar te laten trainen. Waarom? Simpelweg omdat er iets te halen valt voor hen.
Triatleten zijn misschien eigenwijze mensen, maar als je ze iets kan bieden dat kwalitatief goed is dan komen ze wel. Het zwemmen dat kon ik wel zelf af, maar in het lopen en fietsen was ik een beginneling. En dus probeerde ik mijn eigenwijze triatleet-ik aan de kant te schuiven en op zoek te gaan naar een fiets en een looptrainer.
Op een bijzonder frisse avond sprak ik af met Wim Schoots die ik alleen maar kende van mythische verhalen toen ik zelf lid was van Phanos. Ik had aangegeven dat ik wilde meekijken bij zijn training en hij reageerde vooraf vriendelijk. De training die ik toen observeerde is mij altijd bijgebleven: een luisterende groep talentvolle tieners, bevroren tenen (Wim: “Ik heb een bontzooltje”) en het pure geluksgevoel dat ik kreeg toen Wim aangaf dat hij wel oren had naar het geven van looptrainingen aan het team. Vervolgens trommelde ik de jongens op voor een kennismaking met Wim om ons enthousiasme te laten blijken. We gingen samenwerken en met succes, alle jongens zijn sneller gaan lopen en net zo leuk is dat Wim er ook veel plezier aan beleeft.
Een geschikte fietstrainer vinden bleek lastiger, maar toen benaderde Wouter Dijkshoorn mij vorige zomer hiervoor. Wouter is afgelopen jaren onze sterkste triatleet en in eerste instantie was ik niet zo happig op een dubbelrol van trainer en selectielid. We kwamen duidelijke afspraken overeen en met zijn triathlon inzichten stijgt de kwaliteit van de trainingen in het algemeen. Overigens nog voordat ikzelf bij het team betrokken raakte, leerden Wouter en ik elkaar al beter kennen door een week door te brengen op een kamer met krakende stapelbedjes in Zeist tijdens onze triathlon trainerscursus. Een goede basis voor een fijne samenwerking bleek later.
Van een eigenzinnige triatleet naar een trainer die werkt in een team van andere trainers. Dit seizoen hebben Wouter, Wim en ik, iedere twee maanden trainersoverleg over het team. We doen dit allemaal vrijwillig, maar we kunnen vaak toch nog dat ene gaatje vinden in onze agenda’s om samen te komen. Dat zijn naast nuttige leermomenten voor mij, ook gezellige gesprekken met afstemmingen in trainingen en het bespreken van de ontwikkeling van de jongens. Naast de trainers stuur ik de jongens ook door naar AmstelFysio voor het werken aan hun functionele kracht en voor sportmedische onderzoeken wordt samengewerkt met De Sportartsengroep. Ik ben ervan overtuigd dat dit team van begeleiding, een goede basis is voor het doorontwikkelen van triathlon talent de komende jaren.
Ik vraag de selectieleden ook om elkaar te helpen. Ze kunnen met de begeleiding die we hebben zeker iets halen, maar het is nog fijner als ze ook nog iets komen brengen. Wie kan ten slotte beter uitleggen hoe wissels werken dan een ervaren lid als Wilbert? Ook is het fijn om te zien dat een nieuw talent met veel zwemsnelheid als Jeffrey Camphens mijn zwemtechniek verder duidt richting minder ervaren zwemmers. De kennis en ervaring van de groep is bijzonder en ik zou weer opnieuw die in zichzelf gekeerde triatleet zijn als ik daar geen gebruik van zou maken als trainer.
Kortom, triathlon een teamsport!? Ik dacht het wel.
Martijn, hoofdtrainer Eredivisie
