Co-trainer Pieter zei al tijdens zijn presentatie dat hij al 30 jaar op de baan van AAC loopt. Ik nog 5 jaar langer. We hebben honderden atleten zien komen en gaan. Sterker nog, we liepen zelfs met de volwassen kinderen van sommige atleten en zagen ook hen vertrekken. Wij bleven. Iedere woensdag opnieuw. Decennia lang.
In al die jaren liep ik sneller dan Pieter. Vanaf 1500m. Nog nooit in een rechtstreeks duel verslagen in een hardloopwedstrijd. De laatste jaren bleef Pieter echter op een hoog niveau hangen en liep regelmatig hoge 38-ers op de 10km. Zelf liep ik niet of nauwelijks wedstrijden, geteisterd door of bang voor blessures. Of misschien was ik wel gewoon een scheiterd.
Maar nu moest het er van komen. Ik was al dagen nerveus en hoopte stiekem dat er niet genoeg vrijwilligers waren en ik tijdswaarneming moest doen. Maar er was geen ontsnappen aan. De hardloopgod sprak zijn verdict: ‘Gij zult lopen… ‘
We liepen gebroederlijk naar de startlijn. Pieter in een t-shirt terwijl dikke sneeuwvlokken de baan wit kleurde. ‘We glijden straks weg’, riep ik nog. ‘Ik niet, ik loop lichtvoetig’ antwoordde Pieter. Ik keek naar zijn dunne wedstrijdschoenen en daarna naar de dikke spekzolen van mijn Hoka’s. En ik ben te dik. Zucht…
Hans Huisman werd direct na het startschot op kop gedrongen. Hij is de snelste aanwezige atleet. Pieter duikt gelijk in zijn voeten en ik in de zijne. Marieke sluit de rij.
Tijdens de eerste km. voel ik me opvallend ontspannen. Pieter ademt zwaar. Mooi! Rondenlang blijft deze formatie intact. Tot Marieke het niet snel genoeg vindt gaan en de kop pakt. Het piept en kraakt maar we blijven volgen. Mijn plan is vol te houden tot de laatste ronde en dan hard te versnellen. Drie ronden voor het einde gaat Hans er vandoor. Marieke probeert zijn spoor te volgen en het tempo gaat nog verder omhoog. Hans loopt weg en Marieke leidt de dans. Als we HP passeren verwijt hij ons dat we een vrouw het werk laten doen. Ik heb geen energie om te antwoorden en denk alleen maar aan de overwinning op Pieter. Al breekt er oorlog uit en wordt Ookmeer bestookt, dit gaat voor.
De laatste ronde breekt aan. Nog 300 meter. Nu gaan! Ik ga. Hard. Ik hoor niemand achter me maar blijf versnellen. Ik kom zelfs 100m voor de finish tot bij Hans maar die start daar zijn eindsprint. Niet erg. Ik word tweede in 19:27 op dit glibberige witte tapijt. Marieke wordt derde vlak voor Pieter op 10 seconden.
Ik ben nog niet verslagen. Nu nog samen uitkomen op de 10km. Lijden, kop houden, afzien en winnen, dat is het credo.
Kudo’s voor de tijdswaarneming, voor Pieters onbevangenheid om door te zetten en altijd te strijden, voor de pannenkoekenbakkers, voor Mareille.
Op naar Boston!
Biertje
