Door: Pieter Iedema
Toen ik de leeftijdsklasse 65-69 bereikte nam ik me voor om in Hamburg Europees kampioen te worden in mijn leeftijdsgroep. Dat was 5 jaar geleden ook gelukt bij het EK Lange Afstand in Almere. Toen ik me inschreef heb ik niet de kleine lettertjes gelezen, want na een half jaar hard trainen kwam ik erachter dat het alleen voor vrouwen een EK was. Beetje gênant want ik had overal laten vallen dat ik Europees kampioen wilde worden. Maar niet getreurd want een podiumplek bij een Ironman is ook mooi en de huldiging altijd een feest.
Vanaf november ging ik meer trainen dan de gebruikelijke 8 uur per week. Ik genoot ervan, ondanks de regenachtige winter. Ik zat zelfs één keer per week zwaar af te zien op de tacx, terwijl ik het liefst buiten train. Ik deed ook nog een zoveelste poging om beter te leren zwemmen door wekelijks te trainen in de Swim Gym, met elke zes weken een persoonlijk uur met videofeedback. Dat heeft niks opgeleverd, want ik zwom in Hamburg de langzaamste tijd van al mijn dertien hele triatlons: 1.22. Het was wel prachtig zwemmen, midden in het centrum. Bij de start kreeg ik helaas een ouderwets paniekgevoel en moest ik even een paar meter schoolslag doen. Ik was lichtelijk gestrest door een grote scheur in mijn wetsuite, ontstaan bij het aantrekken. Het pak is nog maar een paar jaar oud, niet fijn. Toen ik onder twee grote bruggen door moest zwemmen kwam de paniek nog even terug want het was wel heel donker. Vervolgens kwam ik in een mooi ritme. Maar wat een afstand is 3.8 km zwemmen toch. Er kwam geen einde aan. Toch voelde me op een gegeven moment zo goed dat ik begon te hopen op een tijd van rond de 1.15. Maar de klok loog niet. Ik lag in mijn leeftijdsgroep achtste na het zwemmen.
Fietsen dan maar. Het was fris en het waaide hard, maar het was gelukkig droog. Eerst slingerden we nog door het centrum, maar daarna kwamen we op landelijke wegen buiten de stad. Ik heb weinig van de omgeving gezien want de flexibiliteit in de nekspieren is niet best. Ik had met mijn neus op het stuur wel goed zicht op het beroerde asfalt. Een triathlonfiets is niet echt comfortabel en een goed wegdek is eigenlijk een voorwaarde. De lage hartslag, de hoge wattages (175 watt) en de snelheid van gemiddeld bijna 35 zorgden voor een fijn geluksgevoel. Na 2,5 uur had ik 90 kilometer afgelegd en kon ik uitkijken naar mijn geliefde, Lilian, vriendin Annemarieke en broer Menno. Ik verliet het centrum alweer toen ik Lilian aan de kant van de weg op haar telefoon in de IronmanApp zag kijken. Ik riep haar naam en hoorde ‘fuck!’. Uit pure frustratie omdat supporteren bij een race met 2300 deelnemers nog niet meevalt en ze me bijna had gemist. De tweede ronde ging ook lekker maar ik was wel heel blij dat ik aan het lopen kon beginnen.
Het lopen ging gemakkelijker dan ooit. Mijn trainer Bert Flier pushte me in de trainingen veel harder te fietsen en te lopen dat ik gewend was. Ik deed altijd rustige lange trainingen in lage zones. Maar gelukkig werkte zijn aanpak. Ik liep de eerste 10 kilometer 4.45 per kilometer met uiteindelijk een halve marathon in 1.45. Daarna ging het iets langzamer en de tweede helft liep ik in 1.50. Een marathon in 3.35 maakte me opgetogen. Eindtijd 10.18. Door supporters Lilian en Menno was ik er al een tijdje van op de hoogte dat ik mijn concurrenten voor de eerste plek gepasseerd was. Na het fietsen had ik er zes ingehaald en lag ik tweede. In de laatste kilometer rende een jonge Engelse vrouw een stukje mee. “Gefeliciteerd met je eerste plaats” zei ze, totaal niet buiten adem. Ik vroeg haar natuurlijk hoe ze dat wist. Ze vertelde dat haar vader tweede lag en graag een slot naar het WK in Kona Hawaï wilde. Aangezien alleen nummer één daar recht op heeft was ze blij dat ik haar vertelde niet te gaan. Ik zag later dat haar vader zevende was geworden, dus ze was blij met een dode mus.
Het was de volgende dag weer genieten bij de prijsuitreiking. Het was ook leuk om daarna de stad te bekijken op de gewone fiets en uiteindelijk 10.000 stappen te zetten als toerist. Wat een mooie stad. Dinsdag liep de treinreis terug naar Amsterdam soepel. Ik maak me vooraf altijd zorgen over mijn kwetsbare tijdritfiets maar het was totaal geen probleem.
Weer een schitterende ervaring. Tijdens de race dacht ik paar keer ‘hoelang blijf ik dit afzien nog leuk vinden?’ Maar een week na de finish zit ik alweer vol plannen. In ieder geval de halve NK in Kanne, bij Maastricht en waarschijnlijk de Powerman in Zofingen. Een run- bike- run van 10 kilometer lopen, 150 fietsen en 30 lopen. De felicitaties, de aandacht in podcasts voor mijn prestatie, smaken nog steeds naar meer. Volgend jaar even een jaar zonder een hele triathlon.
In 2026 wil ik me graag kwalificeren voor het WK in Nice. Gefinancierd door AOW en pensioen kan ik dan fulltime trainen.
Mijn dertien volledige triathlons
1. 2005 Almere in 10.35
2. 2007 Nice in 11.07
3. 2009 Florida in 9.53
4. 2010 Kona 10.59
5. 2012 Embrun in 13.55
6 . 2013 Almere in 10.48
7. 2015 Mallorca in 10.36
8. 2017 Frankfurt in 11.24
9. 2019 Almere in 10.01
10. 2020 Podersdorf in 10.10
11. 2021 Almere in 10.17
12. 2022 Ironman Maastricht 10:40
13. 2024 Hamburg 10.18
