Door Rogier Lieshout: Op 22 mei stond een afvaardiging van de kersverse Dolfijn groepMidden en Lange afstandaan de start van de Bilzen 111 triathlon. Bilzen, ik had er nog nooit van gehoord en moest echt even opzoeken waar het lag. Het bleek een dorpje in België net over de grens bij Maastricht. Ook de afstand was nieuw voor mij: 111 kilometer verdeeld over 1 kilometer zwemmen, 100 fietsen en 10 lopen. Kortom, ideaal voor de mindere zwemmer maar snelle fietser. En die zijn er blijkbaar in groten getale (ik reken mezelf er ook toe). Voorgaande edities waren steevast binnen enkele dagen uitverkocht. Dit jaar liepen de aanmeldingen wat minder hard, maar met zo’n 450 deelnemers was de startlijst toch goed gevuld. De Dolfijn-eer werd hooggehouden door Ellen, Franca, Marijke, Mi-Sook, Ynske, George en ondergetekende. Voor de meesten van ons was het de eerste wedstrijd van het seizoen en voor sommigen zelfs de eerste na twee jaar corona. Dat zorgde voor een gezonde wedstrijdspanning. Kom maar op met die start!
Met een start om 13:00u was het net te doen om in één dag op en neer te rijden, al waren sommige dolfijnen al een dag eerder naar het zuiden afgereisd. Onderweg bleek al dat de goede weersvoorspellingen uit zouden gaan komen: zon, een strakblauwe lucht en slechts een zuchtje wind. Kortom, nagenoeg perfecte omstandigheden voor een mooi dagje sporten.
Ook in België begint een triathlon gewoon met het zwemonderdeel. De deelnemers werden volgens het rolling-start principe in groepjes van vier te water gelaten. Voordeel is dat het niet zo’n chaos is bij de start. Nadeel is dat je nooit precies weet op welke plek je in de wedstrijd ligt. Marijke ging er als een speer vandoor en Ynske zette ook een mooie zwemtijd neer. De rest deed het wat rustiger aan en spaarde krachten voor wat nog komen ging, zoals voor de eerste wissel. Dat was een onderdeel op zich. Ik had nog nooit zo’n lange wisselzone gezien. Alle fietsen hingen aan één lang fietsenrek van een paar honderd meter. En toen de juiste fiets eenmaal gevonden was moest dat wetsuit uit. Dat was voor mij ook weer even geleden. Hoe ging dat ook alweer het snelst? En zoals bij zoveel, als je erover na gaat denken gaat het fout. Maar na wat gepriegel was hij uit en kon de wedstrijd voor mij echt beginnen.
De organisatie had een snel fietsparcours uitgezet langs de oevers van het Prins Albertkanaal en de Zuid-Willemsvaart dat vier keer moest worden gereden. Dus helemaal vlak? Nou nee. Om van de ene oever naar de andere te komen moest het water drie keer worden overgestoken. In totaal dus 12 klimmetjes, die steeds beter voelbaar werden. De hobbels in het wegdek zorgden voor nog wat extra hoogtemeters. Daardoor verloor ik ook al na een paar kilometer mijn energierepen. Aan het eind van de dag lag het parcours bezaaid met verloren bidons en gelletjes.
De slogan van de wedstrijd was no nonsense, no drafting. Dat van die no nonsense klopte. Geen live webstream, geen goody bag of finisher t-shirts. En ook: geen jury! Daardoor kwam er van die no drafting ook weinig terecht. Aanvankelijk viel het nog wel mee, maar toen de valsspelers doorkregen dat de motoren op het parcours alleen technische assistentie verleenden (en niet van de jury waren), werden er al snel hele pelotons gevormd. Dan is het verleidelijk om aan te pikken en lekker uit de wind te gaan zitten, maar ik kon het niet. Trots is ook wat waard. En je wilt natuurlijk niet in je Dolfijn-outfit op een foto staan terwijl je de regels aan je laars lapt. Dat wordt je in lengte van dagen nagedragen..
Na exact 100 kilometer waren we terug in de wisselzone. Die was nog steeds even lang. Nog drie looprondes voor de boeg. Drie, ik houd ervan. De eerste ronde zoek je je tempo, de tweede ronde consolideren en tenslotte in de derde ronde all-out naar de finish. Het gevoel was nog steeds goed, maar het was inmiddels wel echt warm geworden. Bij de eerste drankpost snakte ik dan ook naar water. Helaas, gemist. De tweede ronde was het wel raak. Tijd om die laatste ronde aan te vallen: nog 3,3 kilometer.. één rondje Vondelpark dacht ik nog. Het was geen lijdensweg, eigenlijk was het zo voorbij. En dan ga je toch twijfelen, heb ik me niet te veel ingehouden? Had het niet sneller gekund? Nee, het zal de adrenaline geweest zijn. Na 3 uur en 52 minuten was ik binnen, net op tijd om Marijke haar age group te zien winnen. Van start tot finish aan de leiding. Hulde! De volledige uitslag is hierte vinden.
Zou ik deze triathlon aanraden? Ja en nee. Het is een mooie voorbereiding op een halve triathlon later in het seizoen. Helaas liet de organisatie wel wat steken vallen. Ik noemde al het gebrek aan juryleden, waardoor er volop werd gedraft. Triathlon is in de eerste plaats een gevecht tegen jezelf, maar in een wedstrijd wil je je ook meten met anderen en dan is het wel zo leuk als iedereen zich aan de regels houdt. Een ander punt dat beter kon, waren de drankposten. Op een gegeven moment was zowel op het fiets- als op loopparcours het water op. Dat kan eigenlijk niet als het bijna 30 graden is. De gratis pasta na afloop maakte echter veel goed. Kortom, plussen en minnen, maar de afstand is me goed bevallen. Wil je binnenkort ook een keer een 111 triathlon proberen? Onze zuiderburen zijn er dol op en organiseren er de komende maanden nog twee: op 26 junien op 28 augustus.
Rogier Lieshout
