Ik ben een triatleet…
Het heeft me 19 jaar gekost om dat te zeggen. 19 jaar geleden was ik nog gewoon hardloper op de atletiekbaan van AAC. De uitslagen waren nog redelijk maar het lichaam begon te kraken. Mijn maatje Pieter haalde me over om bij de Dolfijn Triathlon te komen want ‘als je niet kan rennen, kun je altijd nog zwemmen of fietsen’. Wat zou volgen was een decennialange worstelpartij met het water. Het fietsen deed ik steeds frequenter, diverser (Zwift!) en beter en dat resulteerde in de aankoop van mijn eerste tijdritfiets dit jaar. Lopen was altijd mijn sterkste onderdeel, maar na harde arbeid op de fiets was mijn frisfruitige loopstijl vaak ver te zoeken. Netto resultaat was dat ik bij triathlons in de kelder eindigde. Omdat ik vaak kamp met blessures raadde Frans Brouwers me aan de nieuwste carbonschoenen te kopen. Ik vloog bijna door de etalageruit heen toen ik ze testte.
Bij de Challenge Halve Triathlon van Geraardsbergen moet het gebeuren. Samen met Peter Lelijveld (in de 65+ categorie), Bart Veilbrief, Hans-Peter Ligthart, George Houwen, Franca van Mechelen, Amber Williams, Eric Matthijssen en oud-lid en clubicoon Martijn Hiensch. Mi-Sook zou ook meedoen maar is kortgeleden door ziekte geveld. Ze zet de knop om en toont zich de beste supporter ooit.
Om het startnummer te kunnen bemachtigen moet er een NTB licentie getoond worden. Ik surf naar www.ntb.nl en probeer tot 5 keer toe in te loggen, maar al mijn mailadressen worden niet herkend! Ik bel Mi-Sook met een smeekbede om hulp maar krijg haar niet te pakken. Dan valt mijn oog op de tekst: ‘Wij weten wat er speelt…’ NTB.nl is de vakbond voor musici. Geen wonder dat zij me niet kennen want ik ben ooit van de muziekschool getrapt.
Het voordeel van een halve triathlon is dat je niet zo achterlijk vroeg hoeft te starten. We staan om 11 uur op het strand. Ik sta eerst in het startvak 40-50 min. verwachte eindtijd op de 1,9 km zwemmen, maar op instigatie van Bart schuif ik een vak op (waar ik niet thuishoor). De start wordt uitgesteld omdat de politie het parcours nog niet heeft vrijgegeven. Een drone vliegt over de pinguïnkolonie waar de temperatuur tot het kookpunt stijgt, van de spanning maar vooral ook van de onbarmhartige zon. Bart haalt zijn badmuts van zijn hoofd waarin hij zijn eigen privé-zwembad heeft gecreëerd. Na een eindeloze rolling start mag ik dan eindelijk los.
Oh, wat is het leven toch fijn als er lijnen zijn. Normaal zigzag ik door het water als een volleerd alpineskiër wat mijn abominabele zwemtijden nog abominabeler maakt. Nu slechts twee kleine omleidingen. Ik prent me steeds een lesje in van de training en houd focus. Als er iemand langs komt, nestel ik me als een walvisjong aan zijn zijde. Breed insteken werkt nu minder, want na drie tikken op zijn bil maakte papa walvis amok. Dan maar achter hem, maar nu was mijn uitglijfase weer debet aan irritatie van mijn voorganger. Solo verder met steeds de lijn aan mijn zijde. Na 41 minuten en 19 seconden sta ik op het droge. Niet slecht. Achteraf wel 10 minuten na HP, 8 na Eric en 4 na Bart en Peter. Hard rennen naar de fiets die zowaar niet eenzaam was!
Op het ligstuur van mijn tijdritfiets heb ik een drinksysteem zonder tuitje helaas. Een bidon in een houder. Ik vond alleen dat hij er stroef uitging dus dat had ik met vaseline opgelost. Niet slim want te glad. Bij de eerste goot lanceer ik mijn torpedo met water in de richting van een spelend kind op de stoep. Ik stop, draai om en vraag het kind de bidon te laten liggen. Misschien paranoïde, maar ik ben bang gediskwalificeerd te worden als ik hulp krijg. Maar nu echt op jacht. Wat lig ik heerlijk op mijn tijdritfiets. En wat fijn om achterin te starten en zoveel mensen in te halen. Bij de halve van Geraardsbergen is het constant klimmen en dalen en weinig echt rechte stukken. Ik houd wel van dat gooi- en smijtwerk. Als iedereen in de remmen knijpt haal ik nog drie mensen in om mijn fiets bijna plat te gooien in de bocht. De anderen recupereren na een klim. Ik denk steeds: ‘Wat zouden Peter en Bart nu doen?’
Doortrappen dus, hoe verleidelijk ook in een afdaling om de benen rust te gunnen, het mag niet. Op de Muur van Geraardsbergen staat Mi-Sook in haar Dolfijntricot me te midden van honderden anderen hartstochtelijk aan te moedigen. Ik wring me over de kinderkopjes naar het kapelletje met tussen mijn zure poten een stuiterende fiets. Ieder half uur drink ik 100ml uit mijn trog. Doe wat de toppers doen, dacht ik toen ik net als Pieter en Marieke Kerosine bij NutrID bestelde. Het lijkt te werken. Geen gedoe met gelletjes. Even sabbelen en gaan. Een gemiddelde van 30,6 is op dit parcours niet slecht. Iets langzamer dan Peter en iets sneller dan Bart.
Ik trek mijn schoenen al voor de wisselzone uit en ren het Parc Fermée op. Ik pers met veel moeite mijn maat 46 in de Vapors en ga hard van start. Het aanloopstuk is 9km en daarna twee ronden van 6 km in het dorp. Ik neem me voor om die eerste 9 km steady hard te lopen in 4:30 per km. Dat gaat goed. In de twee rondjes zit een aantal steile beklimmingen. Het tempo zakt naar 4:44 min/km gemiddeld, maar het voelt nog steeds erg goed. Bij iedere drankpost drink ik 1 beker water op en gooi de andere over mijn pet. Het is 26 graden Celsius. Mi-Sook staat ook hier enthousiast de standen bij te houden en vertelt wie waar loopt. Het is tijd mijn laatste geheime wapen in te zetten. De kauwgompies van Mark Tuitert. De cafeïne explodeert in mijn mond en stuur ik rechtstreeks naar mijn benen. Nog een paar beklimmingen naar het marktplein. Nog één keer sprinten naar de finish en daar staat het: 5:25 uur met een halve marathon van 1:40. Ik hef mijn armen in de wetenschap dat ik niets heb laten liggen.
De ene na de andere Dolfijn meldt zich aan de finish. We laven ons aan bier en cola. HP stort zich in een strandstoel. Het duurt niet lang of de verhalen van de koers barsten los. Het blijft een hartverwarmend gevoel om met ons roodzwarte leger in de triatlonmekka’s van de wereld in te mengen. Wat een prachtclub. Inmiddels wordt duidelijk dat Peter zijn agegroup gewonnen heeft, maar hoe zit dat bij mij? Er waren er 17 gestart. Ik zoek ze op het plein. Bij ieder verfrommeld gezicht dat ik tegenkom vraag ik hoe oud hij is en wat zijn tijd is. Ik krijg verbaasde blikken en stop mijn veldwerk.Bij de prijsuitreiking mag eerst mijn vriend, pro Milan Brons, brons ophalen en dan begint het lange wachten. Peter stormt op me af. ‘Paul, je bent derde geworden!!’ Ik kan het niet geloven, maar sta even later net als Peter op het podium bij een Challenge. Hoe mooi is het om dit te midden van mijn lieve clubgenoten te mogen vieren. Ik ben eindelijk een triathleet. Ik neem me voor er nu dan ook echt maar voor te gaan trainen als fitte dino, want dit smaakt naar meer.
Paul
