Ongeveer drie jaar geleden ben ik ermee begonnen: training geven. Als jonge zwemmer was ik vooral goed in mijn mening geven over trainers, maar op 31-jarige leeftijd was ik eindelijk dapper genoeg om gewoon te beginnen op een zondagochtend in het Sloterparkbad. Sindsdien is er een hoop veranderd. De ervaringen die ik heb opgedaan, de weg die ik heb afgelegd om trainer te worden oftewel de trainerstoer, wil ik graag met jullie delen. Maar vooral de trainerstoer die ik nu aan het afleggen ben met een mooie selectie van vrolijke, ambitieuze, maar vooral talentvolle triatleten.
Mijn eerste stappen als trainer heb ik gezet aan rand van het zwembad. Zondagochtend (toen nog 09:00) gaf ik een duurtraining aan voornamelijk mannen die al flink wat van het (triathlon)leven hadden meegemaakt en voornamelijk ‘hun meters’ wilde afleggen. Daar heb ik een draai aangegeven door daarnaast ook een techniekbaan te openen met mensen die wilden sleutelen aan hun zwemtechniek. Met wat jaren aan zwemervaring, uren en uren aan Youtube-video’s ging ik werken aan hun zwemslag. Misschien verloor ik mijzelf af en toe in dat ene technische detail, maar nooit zonder daar vooraf goed over nagedacht te hebben en de respons was positief. De zondag werd steeds drukker. Van acht triatleten naar soms een man of 30. Het gaf mij de energie om op zondag net iets eerder het bed te verlaten dan de gemiddelde Nederlander.
Mede door een hardnekkige knieblessure steeg de ambitie en gaf ik mij op voor cursussen triathlontrainer bij de NTB en werd ik van louter zwemtrainer (en fitnesstrainer dat ik inmiddels ook was geworden) een officieel triathlontrainer. Dat ging met vallen en opstaan. De eerste looptrainingen die ik mocht geven bij Pieter en Paul op woensdag met 40-50 mensen tegelijk waren een uitdaging, maar ik ben dankbaar voor deze leeromgeving. Met opgewektheid trotseerde ik mijn negatieve dagen als trainer in de dop en probeerde hetzelfde wat ik mijn triatleten nu voorhoud, te focussen op consistentie. Met resultaat, want anderhalf jaar na het begin vroeg Bart Rijborz mij om te ‘helpen’ met de zwemtrainingen van de Dolfijnselectie.
Natuurlijk wist ik van het bestaan van de herenselectie. Al blijft zo’n selectie natuurlijk iets mysterieus hebben of elitairs. Veel persoonlijk aandacht van een ‘eigen’ trainer, altijd bij elkaar, best aardige prestaties, maar wat doen die gasten nou eigenlijk!? Inmiddels weet ik dat er een hoop gebeurt in die selectie.
Een paar jaar geleden waren Wilbert Grooters (actief selectielid), Marcel van Moerkerk (Teammanager) samen met Bart Rijborz als coach en trainer, zo dapper om een team te beginnen. Een team dat samen ging trainen en vanuit de 1eDivisie promoveerde naar de Eredivisie Triathlon. Een ontzettend knappe prestatie, want van individuele triatleten een hecht team vormen vereist veel aandacht en toewijding. Maar het is hun gelukt en in december 2017 gaf Bart het stokje aan mij over als coach en trainer van dit project.
Die stap kwam onverwacht, ik was nog geen twee jaar bezig en ging direct als selectietrainer aan de slag. Het begin vond ik lastig. Ik stond voor een groep waar ik qua leeftijd prima in zou passen, maar qua triathlonprestaties nou niet bepaald direct ‘aanzien’ had. En dan weet je, dat je je stinkende best moet gaan doen om dat aanzien te verdienen.
Dat heb ik volgens mij gedaan. Ik haalde mijn trainersdiploma’s en probeerde mij iedere week te verbeteren en het team meer te bieden. Inmiddels hebben we naast speciale zwemtrainingen voor het team, een looptraining en een fietstraining per week bij WattCycling Amsterdam Amstel in de winter en in de zomer op de weg. Dat zijn de kerntrainingen van het team en ik krijg daarbij hulp van de geweldige trainers Wim Schoots en Wouter Dijkshoorn. Op de achtergrond trainen de mannen aan hun fysiek bij AmstelFysio (Frans Brouwer en Franc Thomissen) en sinds kort is daar ook individuele begeleiding van mij bijgekomen via Trainingpeaks. Mijn visie op al deze trainingsfaciliteiten volgt in een latere blog, maar ik ben er trots op dat we dit ’triathlonhuis’ hebben opgezet met zijn allen.
We zijn nog niet zo lang bezig in deze vorm met nog meer begeleiding, maar een aantal hebben onze plek gelukkig gevonden. Dit jaar verwelkomen wij Thomas, Jeffrey, Oscar en opnieuw Ruben. Het enthousiasme van jullie samen met de leden van vorig jaar, Wouter, Wilbert, Erik, Koen, Leander, Coen en Rick werkt aanstekelijk voor de gehele begeleiding. Ik streef ernaar dat deze groep optimaal traint naar de belangrijkste triathlon competities van Nederland, maar ook dat deze groep elkaar helpt en dat ieder zichzelf daarin kan zijn.
Als team zijn wij blijvend op zoek naar nieuwe talenten, maar ook naar mensen die ook hun vrijwillige steentje willen bijdragen. We hebben een beperkt budget, maar als we een plek kunnen realiseren waar zowel triatleten, trainers en begeleiding graag samen komt dan kan ons triathlonhuis verder doorgroeien.
Drie jaar geleden heb ik een sneeuwbal in beweging gezet door training te gaan geven. In sneltreinvaart zijn daar meer dingen bijgekomen dan alleen de zondagtraining. Dat vraagt een hoop energie, maar daar krijg ik ook veel energie van terug. Een team intensief trainen levert een hoop ervaringen op die ik graag met jullie deel. Denk daarbij aan trainingsinzichten, zwemtechnieken, looptechnieken, ontwikkelingen van individuele sporters en nog een hoop meer. Ik ben benieuwd tot hoever de sneeuwbal blijft door rollen.
Geschreven door: hoofdtrainer eredivisie Martijn
