Dit keer geen heroïsch wedstrijdverslag maar het verslag van 6 “gewone” Dolfijntjes (Monica, Ellen, Maikel, Jelle, George en Franca) op trainingskamp in Catalonië (Spanje mochten we natuurlijk niet zeggen van Monica). Om het maximale uit onze 4 dagen te halen stonden we al voor dag en dauw op Schiphol om even te ontsnappen aan de kou en slagregens in Nederland. Omdat triathlon een sport is die uit 3 disciplines bestaat en dus even zovele sportuitrustingen moesten er ook nog koffers ingecheckt worden.
Monica was al eerder vooruit gegaan en had alles piekfijn voor ons geregeld.
In de huurauto snelden we naar Banyoles om de gehuurde fietsen te halen maar i.v.m. Catalaanse tijd hadden we nog ruimschoots tijd voor een cafe con leche op het terras. Met Monica en haar Catalaanse triathlonvriendin Suzanna vervolgens naar het pittoreske (volgens George prehistorische) Besalú (waar we voor de eerste nacht een appartement gehuurd hadden) en direct op de mooie carbonfietsjes gestapt om onze benen aan het klimmen te laten wennen. Zomaar gaan fietsen zonder goed geplande route heeft soms wat heen en weer tot gevolg dus de mannen hadden voor de dagen erna minutieus uitgestippeld waar we langs moesten. Met prachtige routes als gevolg. Letterlijk hoogtepunt was de beklimming van de Rocacorba, met stukjes van 16%. Ondanks (of juist dankzij?) al het klimmen van de dagen ervoor konden we de laatste dag goed meekomen met de Catalaanse triathlonclub van Monica. Ze bleken onder de indruk van de capaciteiten van de Nederlandse dames die de Catalaanse eruit fietsten. De club uit Barcelona huisde ook in het kamp in Banyoles en had een aantal van hun jongste leden mee, welke ongetwijfeld meer plezier aan de stapelbedden beleefden dan wij wat ouderen. Het eten aan lange tafels was gezellig en erg lekker.
Ook hardlopen kwam aan bod. Maikel moest volgens zijn schema nog 30 km lopen deze trip en George, Ellen en Franca wilden hem wel op weg helpen. Omdat het daar nog goed warm kon worden in de middag gingen we tegen onze principes in al vóór het ontbijt op pad voor wat we dachten een kort rondje langs de rivier, dus lekker vlak. De brug bleek steeds weer verder dan gedacht en het pad bepaald niet vlak. De redding van tostada con tomates en café con leche in het dorp kwam net op tijd.
De zwemtraining was een verhaal apart. Er was een prachtig meer, ter grootte van de Sloterplas (rondje lopen eromheen precies zo lang als rondje Sloterplas vertelde de Garmin van Jelle en Maikel). Zomaar erin om te zwemmen zat er echter niet in. Het meer wordt intensief gebruikt voor o.a. roeien. Voor zwemtraining moet je “de lijn” huren. Een lijn met boeien van 500 meter lang die je heen en weer zwemt met de lijn links van je. De rechtsademers begonnen al benauwd te kijken maar de lijn bleek ook onder water zichtbaar waardoor navigeren een koud kunstje werd. Aanrader voor de Sloterplas?!
Naast al het trainen was er ook tijd voor ontspanning die soms gepaard ging met cerveza en, na enig zoeken, uiteindelijk ook sangria.
Al met al een heel geslaagde reis met veel trainen en gezelligheid en onze daily dozen coretraining door het vele lachen.
