Tri hard in Amsterdam
Mijn race, een halve triathlon, was niet vlekkeloos. Het water was lekker, maar ook ik had moeite met navigeren. Ik snapte niet welke boei er nu weer aan de beurt was.
Op de fiets kiepte mijn drinksysteem bij elke hobbel om. Ik verloor mijn bidon met sportdrank en zat dus zonder suikers. Mijn bidon met reservebanden viel van mijn fiets. Ik keerde om en werd voorbij gereden door drie stayeraars. Ik haalde ze in en toen gingen ze aan mij plakken. Na een kilometer of 20 greep de jury in en pakte ik een gaatje wat ik tegen de harde wind in verder uit kon bouwen.
Bij de wissel van fietsen naar hardlopen sloeg ik mijn been over het zadel maar raakte de bidon achter mijn zadel. Ik tilde mijn been iets hoger op en automatisch drukte mijn hand de voorrem net iets verder in waarna ik in één machtige klap over de kop smakte. Ik sprong overeind en pakte mijn fiets. Maar mijn drinksysteem, fietsschoenen, bidons en vizier lagen verspreid over het wegdek. De wedstrijdleiding aarzelde: helpen mag niet maar de achterliggers moesten nu uitwijken. Genade ging voor recht en met mijn handen vol spullen rende ik de wisselzone in. Om daar met de zevende wisseltijd weer uit te rennen. Zonder sportdrank.
Had ik al verteld dat mijn sporthorloge leeggelopen was aan de oplader? Ik wilde 1:34:30 lopen op de halve marathon. Bij de splitsing tussen de hardlooproute van de Halve en de OD liep ik een stukje verkeerd, draaide om en eindigde, helemaal leeg, in 1:34:45, vierde in mijn agegroup, mijn beste uitslag ooit. En dat alles op mijn verjaardag.
Gerard
