Geschreven door Anneloes van Brummelen
Op zaterdag 11 december organiseerden Ingrid Hissink en ik de tweede teamdag voor alle dames van de divisieteams. De lat lag hoog door de prachtige trailrun in de Kennemerduinen op de eerste teamdag, inclusief heerlijke taart en een optionele dip in het Wed.
Ingrid en ik besloten voor de tweede teamdag wat risico te nemen en een strandrit te organiseren vanaf Castricum. Die bewuste dag stond ik in het pikkedonker op om mijn MTB te preppen voor mijn allereerste strandrit ooit. Om 10.00 uur kwam ik aan op station Castricum, waar al een hoop rood/zwarte Dolfijn outfits te spotten waren.
Warm ingepakt vertrokken we met bijna 20 meiden plus één man vanaf station Castricum richting het strand. De ervaren mountainbikers voorop, de newbies met een eigen of gehuurde mountainbike daarachter en op het eind een aantal dames en de kersverse 2e teamcaptain Martin op de racefiets. De racefietsers zouden de route parallel aan de mountainbikers via het duinpad volgen.
Na 3 kilometer scheidden onze wegen, de racefietsers volgden het duinpad en de mountainbikers bereikten de strandopgang. De eerste plaspauze van Janneke werd al ingelast. Deze kwam goed uit zodat o.a. Nina, Kim en ik even konden afkijken bij de pro’s zoals Ingrid H, Ingrid B, Marijke, Marieke en Marleen hoe leeg onze banden moesten zijn om goed te kunnen fietsen over het strand. Ondanks dat Ingrid Hissink en ik van tevoren het getijde hadden gecheckt kwamen er hard klagende mountainbikers van het strand: ‘Het strand is helemaal niet hard!’
Slik! Ik, die al bang is op de fiets als er een klein hoopje zand op het asfalt ligt waar ik overheen moet, moest nu mét een mountainbike over een zacht strand? Hoe dan? Maar eenmaal door het eerste mulle zand heen geworsteld (lees: gelopen, de ervaren strandrijders onder ons deden dit ook fietsend) was er geen tijd meer voor deze angst want het strand was prachtig. Met een windje in onze rug, lang uitgestrekte golven en een warme zon op onze helm was dit uitzicht adembenemend. Het strand lag er prachtig bij en toen de route ons bij Egmond terug het duin instuurde, was ik er nog lang niet klaar mee. Gelukkig konden we nog vóór onze koffiestop in Hargen, waar we de racefietsers ook weer ontmoetten, een stukje strand meepakken.
Na een heerlijke pannenkoek en weer een hoop gezelligheid in het strandpaviljoen draaiden we weer met z’n allen terug richting Castricum. Ik moest aanpoten om op het duinpad met mijn vrijwel lege banden de racefietsers bij te houden. Aangekomen in Egmond volgde het allerlaatste stuk over het strand.
Wat was het gaaf om weer met zoveel meiden samen te trainen op de aller zonnigste dag van december. En dat we met het verschil in ervaring toch er toch een gezamenlijke trainingsdag van kunnen maken. Helaas ook wat valpartijen in de groep waardoor niet iedereen er de hele dag bij kon zijn, maar dat iedereen met fiets naar Castricum kon komen en we met zoveel meiden waren, dat geeft vertrouwen voor seizoen 2022!
Mede dank aan: Heren 2) @bioracer_nederland @tri2one_coaching @runnersworldamsterdamsebos @cadomotustriathlon @amstelfysio @wattcycling @ByEnutrition
