Laat je meevoeren door Hét Zwemevent van het jaar door drie clubgenoten die erbij waren. Martin, Bart en Paulina schrijven over hoe warm het was, en hoe ver…
15 juni 19:30. Er staan wat mensen met een rood/zwart/wit shirt onrustig te huppelen voor de deur bij de Akermolen. Het is duidelijk dat ze iets in hun schild voeren. Er is toeloop. Er zijn tassen. Er is een boot. Af en toe kijkt een voorbijgaande fietser nieuwsgierig hun kant op: “Ze gaan toch niet?” Nee… Of Toch?
Hierbij het verslag van de Shift 1 van de eerste editie van de Swimvaart.
Het aflossingsplan van Shift 1 stond op voorhand vast. Iedereen zou twee keer 2,5 km zwemmen in een vaste volgorde: Ronald, Eric, Marieke, Martin, repeat. Op de boot waren de taken ook strikt verdeeld: degene die uit het water komt had één beurt vrij om een beetje te eten en te drinken, te bepalen of het wetsuit aan zou blijven of uit zou gaan en de opgedane ervaringen te delen met de andere teamleden. Na drie kwartier was het dan stoelendans waarbij van te voren duidelijk was wie er zonder stoeltje overboord zou gaan en de net bijgekomen zwemmer werd kapitein. Na een kapiteinsbeurt was het weer tijd om je voor te bereiden op de volgende 2,5 km zwemmen, die door de meesten voornamelijk werd gevuld met het centimeter voor centimeter aantrekken van een nat wetsuit.
De eerste zwemmer van dienst was Ronald. Uitgezwaaid door het comité van uitgeleide en begeleid door Paula in de kano zette hij ondanks een lichte wind gelijk de vaart erin met de gedachte: laten we niet te traag beginnen anders wordt 60km een gebed zonder end. Eric verbaasde op zijn beurt ook met een mooi hoog tempo en ondanks dat hij door een waar algenbad zwom, kwam hij met de grootst mogelijke smile het water uit.
Daarna was het Marieke die met een feilloze stijl langs Halfweg zwom. Bezoekers van een technofestival op het terrein van Sugarcity keken behalve verbaasd ook jaloers naar de voorbij glijdende zwemster met een knipperend licht in haar knalgele boei. Deze act en lichtshow hadden ze even niet voorzien.
Inmiddels was het behoorlijk donker geworden en nam Martin het met zijn kenmerkende lange slag over en zette de tempo ambities voort. De tweede beurten waren voor de meesten iets langzamer dan de eerste beurt en precies op de afgesproken tijd zwom Martin onder de brug door bij Bennebroek waarop het volgende team onder leiding van Marcel Shift 1 met applaus binnenhaalde. Dankzij Ellen waren ze daar gekomen, en deze luxe chauffeur nam Shift 1 mee terug naar de Akermolen.
20 kilometer en 6 uur, 33 minuten en 58 seconden Swimvaart later waren we het volgende wijzer geworden:
De boot ging in zijn langzaamste stand net iets te hard voor de zwemmers. Na het nodige macgyveren bracht een openstaande boei vastgebonden aan de achterkant van de boot de benodigde weerstand en oplossing.
Garmin fietscomputers pauzeren automatisch als het tempo te laag ligt. Ondanks dat deze instelling vrij simpel aan te passen was, hebben we voor het meten van de correcte afstand daarna de google routeplanner over het naastgelegen wandelpad gebruikt, hetgeen prima werkte.
Een lamp op de achterkant van de boot als richtpunt voor de zwemmer bleek niet comfortabel vanwege de uitlaatgassen van de buitenboordmotor. Tussen de wal en het schip bleek voor deze ene keer de perfecte plek om je als zwemmer te begeven. Met hulp van wat maanlicht, strooilicht van de glastuinbouw en straatverlichting langs de weg naast de ringvaart was het navigeren in het donker goed te doen.
Pasta salades, boterhammen met pindakaas, winegums en een kilo cashewnoten bleken geen overbodige luxe.
Op de boot werd het af en toe best fris, maar gelukkig was het water van dusdanig hoge temperatuur dat iedereen nog los van de inspanning opgewarmd het water uit kwam.
Als je met 4 dolfijnen op een boot zit, wordt er zeer nauwlettend in de gaten gehouden dat de ander maximaal 2500m zwemt, want niemand wilde zelf ook maar een meter van dit avontuur missen.
Shift 1 heeft een fantastische tijd gehad en de uren zijn voorbij gegleden. Met alleen maar opgetogen gezichten in de boot en druk foto’s makend van elkaar hebben wij een toptijd gehad die we voor geen enkel ander feestje (ook niet bij Sugarcity) hadden willen inruilen.
Shift 2
En dan sta je opeens om half twee bij de Zuiderakerweg tussen een paar andere triatleten. Een mooi avontuur is het. Ik weet niet meer wie er voor het eerst opperde om een rondje ringvaart te zwemmen, maar dit soort ideeën brengen altijd het beste in mij naar boven. Zelfs al ben ik geen zeer fervente zwemmer, maar voor een avontuur als dit ben ik altijd te porren. Fijn dus dat ik tijdens de Olympia training van Peter te horen kreeg dat er nog een plekje vrij was in de nachtploeg. Door het uitvallen van Anna was deze night shift ook meteen een hengstenbal geworden. Naast Peter en Marcel was Paul Zirkzee ook van de partij.
We vertrekken dankzij chauffeuse Ellen naar de plek waar we het denkbeeldige stokje (een echte zwemt zo lastig) en de boot over gaan nemen van de eerste shift. We volgen daarbij nauwgezet de ringvaart om onze bewondering voor de reeds afgelegde kilometers een beetje extra kracht bij te zetten. Op de fiets gaat het sneller dan zwemmend, dat blijkt. Voorbij Cruquius passeren we opeens een bootje met wat vrolijke LED-lampjes aan boord. Uit het raam worden de eerste begroetingen en aanmoedigingen geroepen, vooral naar Martin die als laatste zwemmer in het water ligt. We razen voort naar de brug waar de overdracht is en dan duurt het toch nog even tot er licht in zicht komt. Maar het nadert snel…
De eerste ploeg is erg enthousiast, het water is heerlijk en het navigeren in het donker goed te doen, zo krijgen we te horen van Ronald, Martin, Marieke, en Eric. We gaan dus vol goede moed van start, en wie anders dan Paul is onze startzwemmer. Hij was immers ooit in de hele van Almere de man die als eerste uit het water kwam, dus dan kan je wat. Met rustige, lange slagen doorklieft hij het water van de ringvaart terwijl ons pruttelende bootje de nachtelijke stilte subtiel verscheurt. De afremboei die aan de boot hangt blijkt hier niet nodig, we moeten af en toe zelfs even gas bij geven om Paul bij te houden.
Na een klein uurtje is het mooi geweest en geven we de next best swimmer in de boot de eer: Marcel mag de tweede etappe langs de bollenstreek gaan afleggen. Hier weer een iets kortere beurt maar niet minder verdienstelijk. Onder het maanlicht is het goed toeven, een jasje is nauwelijks nodig en we weten ook na vier uur ‘snachts nog voldoende onderwerpen om grappen over te maken. Dan mag ik mijn wetsuit aantrekken. We kiezen een mooi steigertje uit waar Marcel en ik kunnen wisselen, en ik ben los. Ja, het water is inderdaad heerlijk.
Auw. Meteen een pijnscheut aan mijn voeten, het voelt alsof ik ze met afzetten aan een steen heb opengehaald. Dat blijkt later ook zo te zijn, maar nu eerst maar even doorzwemmen. Ik krijg een lekkere slag te pakken en kan door aan twee kanten te ademen redelijk op koers blijven, dat is in een wedstrijd wel eens anders. Navigeren doe ik op de lichten van de brug in de verte, dan weer op een gebouw. Zo glijden de minuten en kilometers langs mijn armen, ik kijk af en toe even op om te kijken waar de boot is, zozeer ga ik in het zwemmen op. Onder lage bruggen door, ook heel gaaf. Dan, net bij Lisse krijg ik een rare sensatie. Spetters op mijn hoofd, ben ik zo hard in het water aan het slaan? Nee, een wolkbreuk boven mijn hoofd stuurt dikke druppels naar de ringvaart. Ik heb mazzel dat ik nu in het water lig, natter wordt ik niet. De heren in de boot denken daar anders over. Door de bui wordt de wissel even uitgesteld. Inmiddels is het dag geworden. Langs de jachthaven en dan is het de beurt aan Peter.
Met de inmiddels weer doorgebroken ochtendzon is het goed toeven op de boot. In het ochtendgloren en deze stilte over de ringvaart varen en zwemmen heeft iets magisch. Peter gaat lekker door richting de kaag in een onverstoorbaar tempo. Intussen hebben we onderweg alleen een paar jongens op een scooter en een paar auto’s zien passeren. Zou het nu drukker worden met bootjes? Na de volgende wissel is het weer de beurt aan Paul die lekker doortrekt. Marcel pakt ook de tweede keer lekker door. We besluiten nu de tijden wat in te korten, want elk van ons heeft de eerste keer wat te lang gezwommen. Peter en ik gaan nog een half uur het water in. We liggen inmiddels al aardig voor op schema.
Als ik bij Vredebrug mijn tweede shift doe voelt het alsof ik nauwelijks vooruit kom. Daar waar we de stroming in de nacht nog aardig mee hadden lijkt die nu wat meer tegen ons te werken. Ik zwem nog even door naar de Weteringbrug en wordt dan door de heren gemaand het water uit te komen. Peter wil ook nog een keer, en terecht. Niemand heeft last van slaapgebrek.
Wanneer we in de boot langs de Braassem varen komen we steeds meer jachten tegen, met veel bewonderende blikken aan boord. Paul weet een van de schippers nog wijs te maken dat Peter al aan zijn tweede rondje ringvaart bezig is en oogst meteen applaus. Heerlijk om met zoveel humor de uren door te kunnen brengen. En dan komt de eindstreep in zicht. Met Eric en andere supporters maar vooral de laatste crew, die dan weer geheel uit dames bestaat. Marijke, Ynske, Paulina en Morena. De laatste duikt voortvarend de ringvaart in en zwemt in gezwinde tred naar de Leimuiderbrug met de boot en kano’s in haar kielzog. Pas onderweg naar de Aker met de zon in de hete auto waarin Erwin ons terugrijdt naar de Aker voel ik de vermoeidheid naar boven kruipen. Het was een geweldige nacht. Straks nog samen de laatste kilometer!
Shift 3 – Paulina
Ongeveer tweeënhalve week voor het event, zoemde het in de wandelgangen: “Swimvaart”. Wat is dat nu weer? Ynske, Eric en Marcel, onze toppers, hadden een geniaal plan bedacht, de ringvaart rond te zwemmen i.p.v. te fietsen (dus 60km). Ze zijn gek dacht ik, maar ja stiekem leek mij dat wel wat.
Door team captain Ynske was ik in een korte tijd op de hoogte van alle ins en outs. Maar ook onzeker:2 weken niks gedaan door Corona (oef). Ga ik 5km zwemmen wel halen? Zo werd ik ineens zenuwachtig voor het event. Nou ja, dat moet goed komen (met wetsuit blijf ik in elk geval drijven).
Dan is het vrijdag avond 15 juli, yes!. Met Bas naar de start gefietst bij de Zuiderakerweg om zo shift 1 uit te zwaaien. Bij aankomst lag de boot gereed, spullen hier een daar en merkte dat iedereen wat zenuwachtig was.
Bam! en het is tijd, Ronald gaat van start. Cool, het is echt begonnen. Bas, Marcel en ik fietsen een beetje mee, roepen wat en gaan naar huis.
Vlak na vertrek, spat de Swimvaart app al uit elkaar, niet van het water maar van alle enthousiasme. Zo dat is gaaf om alle beelden te zien, teksten te lezen. Bedacht mij om toch de telefoon maar opzij te leggen, er moet namelijk geslapen worden, anders wordt het niks met mij. Ik heb de klok van 5u gehaald, wakkerrrr! Meteen kijken waar shift 2 is, helaas geen live track. Gelukkig af en toe een locatie gedeeld. En super mooie foto’s!
Bij het lezen van de apps, gaf Ynske aan om 15 min eerder weg te gaan, de mannen zwommen namelijk harder dan gedacht. Prima! Toch al wakker. Dus na het ontbijt op naar de Aker. De dames zijn klaar voor vertrek en werden door Erwin soepeltjes naar ons startpunt gebracht. Startpunt Leimuiden. Super tof & dank Erwin! Onderweg werd er over alles en nog wat gesproken. Erwin parkeert de auto op een perfect uitgezocht stekje (uitgezocht door het team), alle tassen eruit (wat gaan we in vredesnaam doen, zoveel spullen voor 5km zwemmen?).
Ja, daar staan we als een stel hypere dames te wachten op de boot & de zwemmer. Het leek alsof we stonden te wachten op de stoomboot hahaha. Intussen komen Els & Maarten aanrijden, Els gaat met ons mee kanoën. Hoe cool & luxe is dat dan! Zij vertelde dat zij de boot & zwemmer hadden gespot. Gelukkig!
Na een soepele & elegante wissel (dat mag ook wel als triatleten, daar oefenen we vaak op), off we go!
9.25u Morena bijt het spits af voor haar eerste 2,5km. Met een soepele slag zwemt zij door het water. Waar Ynske druk bezig is om de Garmin de live track aan te zetten. Onze kapitein Marijke de motor van de boot zachtjes laat draaien. Wat is dit genieten zegt Ynske en een brede glimlach verschijnt op haar gezicht. Ynske zegt het vaak, dat is heel erg fijn.
De kilometers vliegen voorbij en het is mijn buurt voor de 2.5km. En plons daar ga ik! Of ik een enorme held ben in open water, nee zeker niet. Ik zet graag mijn “angst” opzij voor zo’n event, dit is toch gaaf. Tijdens het zwemmen ruik & hoor ik van alles, proef het water en ben enorm afgeleid door allerlei randzaken. Ik ben met van alles bezig behalve ontspannen zwemmen. Dat bemerk ik en de woorden van Ynske komen in mijn gedachte en de rust komt. Er waren wat lastige stukken, met open water, hiervoor hebben wij de rots in de branding Els met haar kano. Na af en toe wat kijken, rug zwemmen is het de buurt aan Ynske. Zij kon niet wachten en hup met volle vaart gaat zijn vooruit. Gas erop kapitein! Het deel van weer in de boot komen is toch een uitdaging. Met zware armen, jezelf opduwen en in de boot belanden. Hahaha, een walrus doet het eleganter.
Bijkomen, bijpraten en genieten, zo gaan we verder. Marijke gaat voor de 5km in een keer, held! Afspraak gemaakt hoe we het aangeven waar ze staat qua afstand, ook hier vliegen de kilometers voorbij. Ondertussen liep het waterpeil bij Els omhoog, zo eindigt zij tussen de rietstengels
Er zoeft iets voorbij. Wat is dat…? Even later komt het terug, het is de dubbel 4 heren van het Nationaal team. Marijke stopt gelijk en zegt dat zijn de echte mannen. Wij oh ja cool … Er wordt wat over en weer gesproken, foto’s gemaakt. En weg zijn ze als een stip aan de horizon.
Ondertussen zwaaiende mensen langs de kant, met een zeer opvallend Dolfijn outfit. Het zijn Franca en George. Wij zwaaien terug.
Morena had de schone taak overgenomen als kaptein. Tijdens de 5km van Marijke, mocht ik dat doen bij Morena, haar 2e duik in the pool. De wissel gaat niet helemaal soepel met de motor in zijn vrij. Ik probeer ons af te duwen aan een kabel, dat gaat goed maar haal mijn vingers open. Afijn, na wat commotie zijn we weer heerlijk onderweg voor de laatste 7,5km. Marijke kleed zich om en probeert dat elegant te doen. Ik maak daarna nog even een sanitaire stop in het water voor de Bosrandbrug. Sorry hoor maar het lucht echt op…
Ynske gaat haar 2e keer wetsuitloos, topper! Zo spettert zij door het water. Intussen komt er een boot langszij, polshoogte nemen. Wat zijn deze dames in godsnaam aan het doen, was zijn vraag. Hij had ons al eerder gezien en vroeg zich af wat wij deden. Hierdoor in de boot gesprongen en achter ons aangegaan om achter het verhaal te komen. Wij hebben uitgelegd wat het idee was, rondje ringvaart zwemmen. Dat shift 1 on 20u startte, opgevolgd door shift 2 om 02:30u en wij de laatste 20km deden. Hij was zeer onder de indruk en vond het een top idee. Ynske zag ons praten en was bezorgd. Tja zo is een team captain, alles in de gaten houden. Ze stopt en vraagt of er iets is. Wij geven aan, nee niks aan de hand, gewoon een leuke vent die een babbeltje komt maken. Voordat ik de laatste 2,5km ga beginnen komt Paula aanvaren in haar kano. Wat een delegatie. Zoals afgesproken vooraf komen de andere starters en meer zwemmers zich aansluiten voor de laatste km bij de brug van Badhoevedorp om zo naar het startpunt of wel finish te gaan. Tjonge wat een mega groep al zwemmend naar de finish, wat gaaf is dat. Voor mij was dat een brug te ver. Ik bemerk dat ik een honger heb, een honger klop, prut. Ik probeer te blijven zwemmen en niet af te wijken van de zijstroom van Martin. Daar zag ik de verlossing het theehuis, wat was ik blij dat ik er was. Wat een event, Ronald kreeg bloemen van zijn ouders, de rest in volle enthousiasme vertellen over hun ervaring onder het genot van drankje en wat eten. Eric nam nog het woord en bedankte iedereen. Ik dank Ynske, Eric en Marcel voor dit mooie initiatief! Dank! Geweldig!
