29 december 2020, geschreven door Eric Mathijssen
Vanaf 13 oktober waren we al druk in touw geweest met de WTRL. Waarbij WTRL voor buitenstanders een nietszeggende random combinatie van letters is voelen deelnemers bij het horen van deze vier letters direct weer de pijn van het afzien, de wedstrijdspanning, de stress of de techniek je niet in de steek zal laten, maar vooral ook het plezier van de voorbereiding en de voldoening na afloop. WTRL staat voor World Tactical Racing League. In de praktijk betekende dit voor mij op maandag om 6:45 virtueel met Wouter meerijden in zijn morning meet-up. Ervaringen en tactieken van de andere teams werden gedeeld, maar het was vooral een energiek en gezellig begin van de week.
Dan op dinsdag: race day! Dat wil zeggen. Het enthousiasme bij ‘Dolfijn Triathlon C’ was enorm. Niet alleen voor mij, maar ook voor alle anderen gold: dinsdagavond is heilig, geen andere afspraken. Gevolg: bijna iedereen kon bijna altijd. Met 12 hongerige dolfijnen en maar plaats voor zes een luxe-probleem voor coach Ralph, die dat overigens steeds heel netjes wist op te lossen. Gelukkig hadden we met een gelijktijdige meet-up een waardig alternatief verzonnen en op discord (eigenlijk een voice en chat app voor gamende pubers begrijp ik van mijn meewarig kijkende zoons toen ze er achter kwamen dat papa dat ook op z’n telefoon heeft) krijg je toch het wedstrijdgevoel mee. Op woensdag kwam je eigenlijk nauwelijks aan (thuis)werken toe. Op die dag werd via whatsapp de wedstrijd geanalyseerd. Waar ging het mis of juist goed? Waar had je de super tuck beter wel of juist niet moeten gebruiken? Waarom stond ik ineens stil terwijl ik toch echt 300+ watt aan het wegtrappen was? Gebruik jij nou ANT+ of Bluetooth? Voor een topprestatie is duidelijk meer nodig dan alleen goede benen.
Op vrijdag werd de vrijmibo vervangen door een vrijmiride. Team C kwam samen om het parcours van aanstaande dinsdag te verkennen. Met het elastiek aan elkaar verbonden, zodat ieder zijn eigen zone kon kiezen, maar wel met af en toe een virtueel plaatsnaambordsprintje. En dan op 15 december was er ineens al de laatste wedstrijd. Op 12 januari begint het nieuwe seizoen pas….. Een groot zwart gat dus….
Maar onze creatieve Zwift-Master Martin weet gelukkig wel raad met enthousiasme: dinsdag 29 december, een heuse Zwift Oliebollenspeurtocht. In no time stond alles in de stijgers. Teams werden geformeerd en 21 zwifters stonden in Watopia aan de Ocean Boulevard te trappelen om van start te gaan. Peter de V. en ik hadden elkaar al snel gevonden en vormden samen team “Équipe du boule frits”. De dagen voorafgaand aan de speurtocht werden gebruikt om Watopia te verkennen, afstanden na te meten en routes te bedenken. Ik had bedacht: eerst de vulkaan (vier oliebollen), daarna Titans Grove (drie oliebollen) even naar links voor de teamfoto bij de benzinepomp en dan EPIC kom en radio tower op voor nog 17 extra bollen, vervolgens als een gek naar beneden storten en op tijd finishen bij het startpunt van Jungle Circuit. Op de ochtend van de speurtocht bleek dat te ambitieus. De vulkaan werd geschrapt. De oefenritjes had ik op Strava natuurlijk op Private gezet: de kaarten nog even tegen de borst. Ook nu gold weer: met alleen sterke benen kom je er niet. De start verliep niet helemaal vlekkeloos. Bij m’n teammaat was de verbinding even weggevallen. Maar geen paniek, moed inpraten en rustig blijven. Er waren nog twee lange uren te gaan. Na die eerste korte hick-up liep het voorspoedig. We waren niet de enigen die deze route bedacht hadden. Ik zag HP, Marijke en Peter L. dezelfde kant op rijden. Peter L. staat bekend om zijn grondige voorbereiding, dus dat gaf wat bevestiging van onze keuze. Zij reden echter door naar de Feugo Flats Forward Sprint. Als aardige middenmoters kennen wij onze plaats. Daar lagen alleen punten voor de allersnelste en zo zagen we onszelf niet. De dino-challenge zorgden nog even voor verwarring. Er liepen virtueel levende dino’s in Titans Grove, maar bij de benzinepomp staat een virtueel dino standbeeld (Na deze zin denk je waarschijnlijk Eric is nu definitief gek geworden, maar dit is allemaal simpelweg het gevolg van het je mee laten slepen in de wereld die Zwift heet). Even gecheckt bij de jury, maar we moesten toch bij de pomp zijn. No problem, daar waren we sowieso naar toe op weg! En toen begon het grote afzien. De beklimming van EPIC kom en Radio Tower…. Ik had m’n trainer difficulty op nul gezet, zodat virtuele verandering van hellingshoek niet tot eindeloos heen en weer schakelen zou leiden. Dat werkte prima, maar het bleef een pittige uitdaging. Teamie Peet sleepte me er doorheen. Hij bleef trouw het tempo aangeven en checkte regelmatig bij me hoe de toestand van de benen was. Bovenaan de Radio Tower was het beste er wel af en het voelde als een mentaal dreuntje dat team Roule Ma Poule me vlak voor de top nog voorbij kwam met meer dan 3watt/kg. Maar we hadden afgesproken ons niet gek te laten maken en ons eigen plan te trekken. Dat ging goed. Nu alleen nog afdalen en naar de finish. Met de tong op het stuur werden de laatste kilometers ingezet. Bij de jungle-splitsing werd de afslag naar links ingezet en alles liep voorspoedig. Maar toen op het laatst toch nog wat opwinding. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen. De bolletjes in de companion-app, die ik het begin scherp in de gaten hield, duizelde nu als sterretjes voor m’n ogen. Ineens een ride-on. Van wie? Van Christian?!? Maar dat was bruut. Een van de opdrachten was namelijk om Christian van achter in te halen en hem een ride-on te geven. Dat leverde weer extra bollen op. En nu haalde hij mij in en gaf hij mij als uitdaging een ride-on…. Mijn sprinters-instinct zei: er achteraan! Maar ik had de weg naar links al ingezet en Christian ging rechts… helaas, of misschien wel gelukkig, want we kwamen maar 5 minuten voor de finishtijd aan en we hadden het wellicht niet gered als ik achter Christian aan gereden was.
Al met al een prachtige avond met voor ons een verdienstelijke 6de plaats. Team Arsenal met Jeroen, Marleen en Pieter was de glorieuze winnaar. Beter dan Marleen het in de comments zei kan ik het niet zeggen: “Ik kijk nu al uit naar de paaseieren-speurtocht”! Dank allemaal. Mooie team-effort van organisatie, jury en deelnemers. Een groot feest!
Tot zwift, Eric.
